صلح 

تعرف صلح

صلح درلغت به معني سازش،آشتي وتوافق است ودرقرآن و سنت ما نيز عقد صلح به معني مرافعه و پايان بخشيدن به دعوي به كار مي رود،

درقرآن كريم از صلح درشش آيه از سوره هاي انفال،نساء،حجرات نام برده شده است زيرا اسلام دين رافت و عطوفت است و قوانين شرعي براي حفظ ارزشهاي انساني و ايجاد فرصت هاي مناسب براي اصلاح و تزكيه نفس و خودسازي وضع شده است.

اقسام صلح :

1- صلح به منظور رفع تنازع (صلح دعوي): كه همان تراضي طرفين براي پايان دادن به دعوي است.

2- صلح درمقام معامله : كه عبارت از صلحي است كه به صورت عرفي جايگزين عقود ديگر مي شود.صلح به طور معمول داراي معوض است ولي ضرورتي ندارد كه ارزش دوعوض با هم برابر باشد، هرگاه عوض نابرابر وناچيزي درصلح تعيين شود، چنين صلحي (صلح محاباتي) نيز ناميده مي شود.

شرايط عقد صلح 

طرفين درعقد صلح مانند ساير عقود بايد داراي: 

1- اهليت (رشد_عقل_بلوغ) باشند ومنظور از آن هم اهليت درمعامله و هم اهليت درتصرف است و چون تاجر ورشكسته ومرتهن (كسي كه مال براي او به رهن گذاشته مي شود)اهليت درتصرف ندارند بنابراين نمي توانند طرف عقد صلح واقع شوند.

2-صلح برامر غير مشروع باطل است مانند آن كسي كه به موجب عقد صلح حلالي را حرام ويا حرامي را حلال كند كه مانند صلح براي آشاميدن شراب كه دردين اسلام چنين صلحي حرام است.

3_ عقد صلح كه براي فرار از دين باشد باطل است، زيرا عقد چنين صلحي موجب ورود خسارت برطلبكاران مي شود و چون جهت چنين عقدي باطل است خود عقد صلح نيز باطل مي شود.

4_ صلح برامر باطل نيز باطل است به عنوان مثال اگر دونفر زمين مواتي (زمين موات زميني است كه مالك ندارد و آباد نيست)را بايكديگر معامله كنند و دراين معامله بين انان اختلافي حاصل وسپس بخواهند اين اختلاف را به صلح خاتمه دهند چنين صلحي باطل است زيرا اساس اختلاف درخصوص معامله زمين موات بوده كه باطل است.

5_ اموال دولتي را نميتوان مصالحه كرد زيرا درعقد صلح ،مورد صلح بايد در مالكيت مطلق شخصي كه مي خواهد مالش را صلح كند باشد.

                                                                                                                                                  ادامه دارد...